Οίνος…ο αγαπητός - μέρος 1

Ετυμολογία 

Την λέξη "οίνος" την συναντάμε στην ελληνική γλώσσα από τους μυκηναϊκούς χρόνους στη γραμμική Β, ωστόσο δεν είναι γνωστή η προέλευσή της. Η λέξη απαντάται σε όλες σχεδόν τις γλώσσες της Μεσογείου καθώς και στις περισσότερες της ινδοευρωπαϊκής οικογένειας. Οι τύποι των σημιτικών γλωσσών (εβραϊκά jajin, αραβικά wain) θεωρούνται δάνεια από γειτονικούς λαούς. Οι κελτικοί τύποι (αρχαία ιρλανδικά fin, γαλατικά gwin) θεωρούνται δάνεια από τη λατινική γλώσσα (vinum), κάτι που ορισμένοι δέχονται και για το γοτθικό-γερμανικό wein, από το οποίο με τη σειρά τους κατάγονται πιθανότατα οι τύποι των σλαβικών και βαλτικών γλωσσών. Πιθανότερη εκδοχή θεωρείται ωστόσο ότι η λέξη προήλθε από μια άγνωστη γλώσσα της περιοχής του νοτίου Καυκάσου, από την λέξη «βίνος», δηλαδή αγαπητός, επίθετο που έδωσαν οι  Άρειοι στον χυμό του σταφυλιού.

Η λέξη "κρασί" αντικατέστησε τη λέξη "οίνος" στους βυζαντινούς χρόνους και προέρχεται  από τη λέξη κράσις (ανάμειξη με νερό), που παραπέμπει στη συνήθεια των αρχαίων Ελλήνων να πίνουν το κρασί τους ανακατεμένο με νερό.

Ιστορία

Ο οίνος θεωρείται το αρχαιότερο οινοπνευματώδες ποτό! Η ηλικία της αμπέλου υπολογίζεται από τους παλαιοντολόγους σε 140.000.000 χρόνια. Προ της εποχής των παγετώνων ευδοκιμούσε στην πολική ζώνη, κυρίως στην Ισλανδία, στη Βόρεια Ευρώπη, τη βορειοδυτική Ασία ακόμη και στην Αλάσκα. Οι παγετώνες περιόρισαν σημαντικά την εξάπλωσή του και επέβαλαν κατά κάποιο τρόπο την γεωγραφική απομόνωση πολλών ποικιλιών, μέρος των οποίων εξελίχθηκαν και σε διαφορετικά είδη. Στην πορεία των χρόνων, διάφοροι πληθυσμοί άγριων αμπέλων μετακινήθηκαν προς θερμότερες ζώνες, κυρίως προς την ευρύτερη περιοχή του νοτίου Καυκάσου. Στην περιοχή αυτή, μεταξύ Ευξείνου Πόντου, Κασπίας θάλασσας και Μεσοποταμίας, γεννήθηκε το είδος Άμπελος η οινοφόρος (λατ. Vitis vinifera το υποείδος caucasica), που σχεδόν αποκλειστικά - σε διάφορες ποικιλίες και υβρίδια - καλλιεργείται σήμερα.

Η διαδικασία της αμπελουργίας εικάζεται πως έχει τις ρίζες της στην αγροτική επανάσταση και τη μόνιμη εγκατάσταση πληθυσμών με σκοπό την καλλιέργεια, χρονολογείται δηλαδή γύρω στο 5000 π.Χ. Από τους πρώτους γνωστούς αμπελοκαλλιεργητές θεωρούνται οι Άριοι (πρόγονοι των Ινδών που ζούσαν στην περιοχή Καυκάσου-Κασπίας), οι αρχαίοι Πέρσες, οι Σημιτικοί λαοί και οι Ασσύριοι, ενώ κατάπληξη προκαλεί ότι την ίδια εποχή το κρασί αναφέρεται και στην αρχαία Κίνα!

Μεταγενέστερα οι γνώσεις αμπελουργίας και οινοποιίας μεταφέρθηκαν στους Αιγύπτιους, τους λαούς της Φοινίκης και τους πληθυσμούς της Μικρασίας και του Ελλαδικού χώρου. Στην Ελλάδα μετέφεραν το κρασί πιθανότατα οι  Φοίνικες από την Ασία, που θεωρείται η πατρίδα του. Αν επιχειρήσουμε να ανακαλύψουμε σε ποια ακριβώς χώρα της Ασίας ζυμώθηκε το πρώτο κρασί, το πιο πιθανό είναι να χαθούμε στους μαιάνδρους της ιστορίας, γιατί πολλές χώρες διεκδικούν την πατρότητα του οίνου και οι απόψεις των ερευνητών είναι διχασμένες.

Ο τρόπος παραγωγής του κρασιού σε παλαιότερες εποχές δεν διέφερε ουσιαστικά από τις σύγχρονες πρακτικές. Είναι αξιοσημείωτο πως σώζονται ως τις μέρες μας κείμενα του Θεόφραστου, τα οποία περιέχουν πληροφορίες γύρω από τους τρόπους καλλιέργειας. Οι Έλληνες γνώριζαν την παλαίωση του κρασιού, την οποία επιτύγχαναν μέσα σε θαμμένα πιθάρια, σφραγισμένα με γύψο και ρετσίνι. Το κρασί εμφιαλωνόταν σε ασκούς ή σε σφραγισμένους πήλινους αμφορείς, αλειμμένους με πίσσα για να μένουν στεγανοί. Διαδεδομένη ήταν ακόμα η κατανάλωση κρασιού με μέλι καθώς και η χρήση μυρωδικών. Η προσθήκη αψίνθου στο κρασί ήταν επίσης γνωστή μέθοδος (αποδίδεται στον Ιπποκράτη και αναφέρεται ως "Ιπποκράτειος Οίνος") όπως και η προσθήκη ρητίνης (ρετσίνα) που γινόταν -αν και μάλλον σπάνια- όχι μόνο χάριν της ιδιάζουσας γεύσεως, αλλά και της συντήρησης. Ενίοτε προσέθεταν και άλλα μπαχαρικά, όπως π.χ. θυμάρι, μέντα, γλυκάνισο, πιπέρι ή σμύρνα.

Οι Αρχαίοι Έλληνες έπιναν το κρασί αναμειγνύοντας το με νερό, σε αναλογία συνήθως 1:3 (ένα μέρος οίνου προς τρία μέρη νερού). Διέθεταν ειδικά σκεύη τόσο για την ανάμειξη (κρατήρες) όσο και για την ψύξη του. Η πόση κρασιού που δεν είχε αναμειχθεί με νερό ("άκρατος οίνος") θεωρείτο βαρβαρότητα και συνηθιζόταν μόνο από αρρώστους ή κατά τη διάρκεια ταξιδιών ως τονωτικό - αναφέρεται μάλιστα ότι κάποιος νομοθέτης την είχε απαγορεύσει επί ποινή θανάτου.

Η λατρεία του Διονύσου - θεός της άγριας βλάστησης στην αρχή, και του κρασιού εν συνεχεία - θεωρείται θρακικής-μικρασιατικής καταγωγής. Οι Έλληνες αγάπησαν τον Διόνυσο και το κρασί, εκτιμώντας το γεγονός ότι τους βοηθούσε ανάλογα με την περίσταση να ξεχνούν τα βάσανα της ζωής, να δημιουργούν ευχάριστη ατμόσφαιρα και κέφι στην συντροφιά. Το εκτιμούσαν λαός και άρχοντες, καθώς και οι φιλόσοφοι όλων -σχεδόν- των ρευμάτων, από τους Προσωκρατικούς και τους Ιδεαλιστές (Πλάτων, Σωκράτης κ.ο.κ.) μέχρι τους Επικούριους, ενώ και οι ποιητές δεν παρέλειψαν να το υμνήσουν. Πάντως δεν συνήθιζαν να μεθούν, ούτε είχαν εκτίμηση στους μεθύστακες…

Σίγουρα οι μεγαλύτεροι οινοποιοί υπήρξαν οι Έλληνες. H μετακίνηση τους για εμπορικούς σκοπούς, και η δημιουργία αποικιών στα παράλια της Μεσογείου έβαλε τις ρίζες της σύγχρονης αμπελουργίας και έκανε το κρασί γνωστό σε ολόκληρη την Νότια Ευρώπη. Χώρες που σήμερα θεωρούνται ότι έχουν παράδοση στην παραγωγή κρασιών (Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία) χρωστάνε πολλά σ' αυτούς τους αρχαίους μας...

Οι Ρωμαίοι ήρθαν σε επαφή με το κρασί από τους Έλληνες αποίκους και τους γηγενείς Ετρούσκους και επιδόθηκαν επίσης στην αμπελοκαλλιέργεια. Προσπάθησαν να εγκαταστήσουν αμπελοκαλλιέργειες στις κατακτήσεις τους (ακόμη και στη Βρετανία!), εισήγαγαν όμως -οι ευπορότεροι εξ αυτών- και ελληνικά κρασιά (όπως άλλωστε σχεδόν κάθε τι το ελληνικό). Τελικά διέπρεψαν στην παραγωγή (βελτίωσαν τις τεχνικές καλλιέργειας και οινοποιίας) και -ιδίως- στο εμπόριο, εκτοπίζοντας σταδιακά από την αγορά την παρακμάζουσα Ελλάδα και κυριαρχώντας στην αγορά μέχρι και το τέλος της αρχαιότητος. Με την κατάρρευση της Ρώμης και τις μεταναστεύσεις των λαών η αμπελουργία γνώρισε περίοδο ύφεσης. Σε κάποιες περιοχές η αμπελουργία εγκαταλείφθηκε για αιώνες. Σημαντικό ρόλο στην διάσωση της οινοποιίας είχαν οι κληρικοί και μοναχοί, που χρειάζονταν το κρασί για τελετουργικούς σκοπούς. Ακόμη και σήμερα μερικοί ξακουστοί γαλλικοί αμπελώνες ανήκουν σε μοναστήρια Την εποχή του Καρλομάγνου και του Μεσαίωνα, η τέχνη του κρασιού γνώρισε ξανά άνθιση. Ο ίδιος ο Καρλομάγνος όρισε την αμπελοφύτευση περιοχών της Γερμανίας και της Ελβετίας.

Στο Βυζάντιο, παρ' ότι η απαγόρευση της διονυσιακής λατρείας ήταν ένα όχι ασήμαντο πλήγμα, τα πράγματα δεν ήταν τόσο τραγικά. Οι μεγαλύτερες εκτάσεις γης ανήκαν στην εκκλησία και οι μοναχοί επωμίστηκαν την καλλιέργεια των αμπελιών καθώς και την παραγωγή του κρασιού.

Η περίοδος της τουρκοκρατίας, παρά τις δυσκολίες της -κυρίως την υψηλή φορολογία- δεν περιόρισε σημαντικά την ελληνική αμπελουργία. Και εδώ σχετικά ευνοημένα βρέθηκαν τα μοναστηριακά κτήματα, αλλά και οι νησιωτικές περιοχές, όπου η περίοδος της τουρκικής κυριαρχίας σε πολλές περιπτώσεις ήταν συντομότερη και η επιβολή φόρων κάπως πιο χαλαρή. Η ελληνική αμπελουργία υπέστη σχεδόν ολοκληρωτική καταστροφή κατά την επανάσταση του 1821, αλλά κατόπιν γρήγορα οι καλλιεργούμενες εκτάσεις αποκαταστάθηκαν και μάλιστα αυξήθηκαν.

Στη Δύση, την ίδια περίοδο, η τέχνη του κρασιού γνώρισε μεγάλη ανάπτυξη. Το 16ο αιώνα είχε εξαπλωθεί στην Ισπανία αλλά και στη Γαλλία. Την εποχή αυτή προωθούνται και αρκετές τεχνικές καινοτομίες, όπως η χρήση γυάλινης φιάλης και φελλού. Επιπλέον γίνεται γνωστή η παρασκευή αφρώδους οίνου (σαμπάνια), που αποδίδεται στον Γάλλο Βενεδικτίνο μοναχό Περινιόν. Με την εξερεύνηση των θαλασσίων οδών από τους μεγάλους Ισπανούς και Πορτογάλους εξερευνητές, άνοιξαν νέοι ορίζοντες. Το εμπόριο συνέβαλε, στην ανάπτυξη της οινοποιίας, ενώ επιχειρήθηκε η αμπελοκαλλιέργεια στη Νότιο Αφρική, την Αυστραλία και το Νέο Κόσμο.

Αρχαίων Νομοθεσία

Η αρχαιότερη νομοθεσία για το κρασί θεσπίστηκε το 1.700 π.Χ. από τον βασιλιά τα Βαβυλώνας Χαμουραμπί. Καθόριζε την τιμή πώλησής του καθώς και την ημερομηνία λήξης του.

Η Αίγυπτος είχε μακρότατη παράδοση οινοποιίας, με τις αρχές της να χάνονται πριν το 4000π.Χ.: αναφέρονται βασιλικοί αμπελώνες, απεικονίζονται ποικιλίες σταφυλιού διαφόρων αποχρώσεων, σκηνές αμπελουργίας και οινοποίησης (ακόμη και μηχανικά πιεστήρια). Στη διάρκεια της Νέας Δυναστείας (1.580 -1.085 π.Χ.) οι αμφορείς φέρουν μία επιγραφή δηλωτική της προέλευσης του κρασιού, με το όνομα του αμπελουργού και το όνομα του Φαραώ που βασίλευε, δηλαδή προσδιόριζαν τη χρονιά παραγωγής, όπως ακριβώς γίνεται και στις σημερινές ετικέτες. Παρά τη μακρά παράδοσή τους, οι λαοί αυτοί γρήγορα έχασαν τη φήμη των σπουδαίων οινοποιών. Στην κλασσική εποχή, τα αιγυπτιακά κρασιά δε θεωρούνταν άξια λόγου. Αυτό οφείλεται εν πολλής σε γεωγραφικούς-κλιματικούς παράγοντες (το αμπέλι έδινε καλύτερες ποικιλίες στα μεσογειακά κλίματα, όπως της Φοινίκης και της Ελλάδος), σχετίζεται όμως πιθανόν και με την αγάπη των λαών αυτών για τη μπίρα.

Το εμπόριο των ελληνικών κρασιών απλωνόταν σε ολόκληρη τη Μεσόγειο μέχρι την ιβηρική χερσόνησο και τον Εύξεινο Πόντο, μονοπωλώντας σχεδόν την αγορά για αιώνες, και αποτελούσε μία από τις σημαντικότερες οικονομικές δραστηριότητες. Σε αρκετές πόλεις υπήρχαν ειδικοί νόμοι ώστε να εξασφαλίζεται η ποιότητα του κρασιού, αλλά και ενάντια στον ανταγωνισμό και τις εισαγωγές. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα αποτελεί η νομοθεσία της Θάσου, σύμφωνα με την οποία, πλοία με ξένο κρασί που πλησίαζαν το νησί, θα έπρεπε να δημεύονται. Οι αμφορείς της αρχαίας Ελλάδας, συχνά αποτελούσαν διακριτικό στοιχείο της πόλης που παρήγαγε και εμπορευόταν το κρασί. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα την κατασκευή τέτοιων αμφορέων και από άλλες πόλεις που προσπαθούσαν να παραπλανήσουν και να πουλήσουν έτσι τα δικά τους κρασιά. Στη μια τους λαβή είχαν την σφραγίδα του κατασκευαστή και στη δεύτερη του άρχοντα που διοικούσε την πόλη καθώς και τη χρονιά παραγωγής.

Βίβλος και κρασί

Στην Παλαιά Διαθήκη οι αναφορές για το κρασί αφθονούν: Με το που στράγγισαν τα νερά του κατακλυσμού "ήρξατο Νώε άνθρωπος γεωργός γης και εφύτευσεν αμπελώνα" (Γένεσις, θ' 20).

Ο Ιησούς μετάτρεψε το νερό σε κρασί. Φαίνεται ότι ο Ιησούς πιθανών έπινε λίγο κρασί περιστασιακά. (Ιωάννην 2:1-11; Ματθαίον 26:29). Στην περίοδο της Καινής Διαθήκης το νερό δεν ήταν πολύ καθαρό, περιείχε πολλά βακτήρια, ιούς, και άλλου είδους μολύνσεις. Ως αποτέλεσμα, οι άνθρωποι συχνά έπιναν κρασί, αφού ήταν κατά κανόνα πιο ασφαλές. Στην Α’ επιστολή προς Τιμόθεον 5:23, ο Απόστολος Παύλος συμβουλεύει τον Τιμόθεο να μην πίνει μόνο νερό (το οποίο πιθανόν προκάλεσε τις στομαχικές διαταραχές) αλλά και λίγο κρασί.

Αν και πολλοί στίχοι ενθαρρύνουν τους ανθρώπους να αποφεύγουν το αλκοόλ. (Λευιτικό 10:9; Αριθμοί 6:3; Δευτερονόμιο 14:26; 29:6; Κριτές 13:4,7,14; Α’ Σαμουήλ 1:15; κ.α. - η Βίβλος δεν απαγορεύει υποχρεωτικά τους Χριστιανούς να πίνουν κρασί, ή οποιοδήποτε άλλο αλκοολούχο ποτό. Το αλκοόλ αφ’ εαυτού δεν είναι αμαρτία. Η μέθη και εξάρτηση από το αλκοόλ είναι αυτά από τα οποία ο Χριστιανός πρέπει απόλυτα να απέχει.( Εφεσίους 5:18, Α’ Κορινθίους 6:12). Στους χριστιανούς επίσης εντάλθηκε να μην επιτρέπουν να “εξουσιάζει ” οτιδήποτε τα σώματά τους (Α’ Κορινθίους 6:12; Β’ Πέτρου 2:19). Η Βίβλος επίσης απαγορεύει τον Χριστιανό να κάνει κάτι που μπορεί να προσβάλλει άλλο Χριστιανό ή να τον ενθαρρύνει να κάνει κάτι αντίθετο από αυτό που του λέει η συνείδηση (Α’ Κορινθίου 8:9-13).

Πρώτη ύλη

Οι ρώγες του σταφυλιού, που αποτελεί και την πρώτη ύλη του κρασιού, περιέχουν σάκχαρα, οργανικά οξέα και νερό (πάνω από 70%). Η περιεκτικότητα σε αυτές τις ουσίες εξαρτάται κάθε φορά από την ποικιλία, το υπέδαφος, τις κλιματικές συνθήκες, αλλά και από την χρονική στιγμή της ωρίμανσης του σταφυλιού. Μετά την διαδικασία του τρύγου (συγκομιδής), ακολουθεί η γλευκοποίηση, η διαδικασία δηλαδή κατά την οποία εξάγεται το γλεύκος (μούστος) από το σταφύλι. Κατά τη γλευκοποίηση, επιβάλλεται η αφαίρεση των κοτσανιών (αποβοστρύχωση) του σταφυλιού, καθώς είναι επιζήμια τόσο για την γεύση του τελικού κρασιού, όσο και για την υγεία του καταναλωτή.

Ζύμωση

Στη συνέχεια ακολουθεί η διαδικασία της ζύμωσης, που είναι πολύπλοκη και αρχίζει με την πρώτη ρωγμή της ρώγας. Το οινόπνευμα που περιέχει το κρασί παράγεται από τα σάκχαρα του μούστου με την αντίδραση της αλκοολικής ζύμωσης, που επιτελείται από ειδικά ένζυμα, τις ζυμάσες των ζυμομυκήτων. Οι ζυμομύκητες υπάρχουν αδρανοποιημένοι στο φλοιό των σταφυλιών και καθώς έρχονται σε επαφή με το μούστο, πολλαπλασιάζονται και επιτελούν τη ζύμωση, ενώ η γλυκόζη και η φρουκτόζη γίνονται τροφή στους μύκητες ceravisiae. Εκτός από αιθυλική αλκοόλη παράγεται και διοξείδιο του άνθρακα αλλά και μια σειρά δευτερευόντων προϊόντων και ενώσεων με καθοριστική σημασία πολλές φορές για την ποιότητα του οίνου.

Μια δεύτερη ζύμωση, η μηλογαλακτική συμβαίνει αφού τελειώσει η αλκοολική ζύμωση και μετατρέπει το μηλεϊκό οξύ σε γαλακτικό, ανεβάζοντας το pΗ και βελτιώνοντας σημαντικά τη γεύση. Αυτές οι ζυμώσεις θέλουν προσεκτική παρακολούθηση, σταθερά χαμηλή θερμοκρασία (15-20 βαθμούς), και μερικοί οινοποιοί ρισκάρουν και ακροβατούν οδηγώντας την όλη διαδικασία έτσι χαμηλά. Κερδίζουν όμως γιατί μειώνουν την ταχύτητα, άρα αυξάνουν τη διάρκεια, και αυτό δίνει στο κρασί τους περισσότερες φυσικές αρωματικές ουσίες.  Η διαδικασία της ζύμωσης διαρκεί συνήθως 8-25 ημέρες. Είναι σύνηθες, να παρατείνεται ή να διακόπτεται η ζύμωση με τεχνητά μέσα, κυρίως μέσω της διατήρησης της θερμοκρασίας σε χαμηλά ή υψηλά επίπεδα αντίστοιχα. Ο χρόνος της ζύμωσης είναι καθοριστικός για το κρασί που θα παραχθεί τελικά και πρέπει να διακοπεί την κατάλληλη στιγμή, γιατί η φυσική της πορεία είναι ή οξοποίηση, δηλαδή ή παραγωγή ξυδιού.

Επιπλέον γίνεται συνήθως λόγος για λευκή και ερυθρή οινοποίηση, ανάλογα με το χρώμα του παραγόμενου κρασιού. Είναι λανθασμένη η γενικευμένη άποψη πως το χρώμα του σταφυλιού καθορίζει και το χρώμα του κρασιού. Στην πραγματικότητα οι χρωστικές ουσίες του σταφυλιού (ανθοκυανίνες) περιέχονται στα στερεά μέρη του (στέμφυλα) και επομένως το χρώμα του σταφυλιού παρέχει το χρώμα του κρασιού μόνο αν και τα στερεά του μέρη συμμετέχουν στην διαδικασία της ζύμωσης. Ο μούστος τόσο των κόκκινων όσο και των ανοιχτόχρωμων ποικιλιών διαθέτει το ίδιο ανοιχτό χρώμα. Έτσι, κόκκινο κρασί παράγεται από ποικιλίες κόκκινων (ή μαύρων) σταφυλιών με την προϋπόθεση ότι τα στερεά τους μέρη συμμετέχουν στη ζύμωση, ενώ λευκά κρασιά μπορούν να παραχθούν από οποιαδήποτε ποικιλία εφόσον τα στερεά μέρη των σταφυλιών διαχωριστούν στη διαδικασία της ζύμωσης. Τα ροζέ κρασιά, παράγονται όπως και τα κόκκινα, με τη διαφορά ότι τα στερεά μέρη των σταφυλιών παραμένουν στη ζύμωση για ένα πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, συνήθως μικρότερο από μία ημέρα.

Ωρίμανση 

Ιδιαίτερη αξία έχει τέλος και η διαδικασία ωρίμανσης του κρασιού. Θεωρείται γενικά πως ένα κρασί γίνεται καλύτερο όσο παλιώνει, ωστόσο διαφορετικά είδη κρασιού χαρακτηρίζονται και από διαφορετική διάρκεια ζωής. Επιπλέον ένα κρασί μπορεί να υποστεί και γήρανση, οπότε και δεν πρέπει να καταναλώνεται. Κύρια επιδίωξη αποτελεί στην πράξη η αργή και ελεγχόμενη οξείδωση του κρασιού. Η διάρκεια της ωρίμανσης του ποικίλλει και συνήθως κυμαίνεται από μερικούς μήνες έως λίγα χρόνια. Γενικά ελάχιστα κρασιά έχουν διάρκεια ζωής άνω των 50 ή 100 ετών, ενώ τα περισσότερα φθάνουν στην ποιοτική τους κορύφωση εντός μερικών χρόνων.

Ονοματολογία και ταξινόμηση σε αδρές γραμμές…

Τα κρασιά είτε ονομάζονται από την ποικιλία σταφυλιών τους είτε από τον τόπο παραγωγής τους. Ιστορικά, τα κρασιά από την Αυστραλία, τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής και τη Γερμανία ονομάστηκαν αποκλειστικά από την ποικιλία σταφυλιών τους, ενώ κρασιά από τη Γαλλία, την Ισπανία, την Ιταλία ή την Ελλάδα προσδιορίστηκαν κυρίως από το γεωγραφικό τόπο παραγωγής τους.

Τα κρασιά ταξινομούνται ανάλογα με το χρώμα τους σε λευκά, ερυθρά και ροζέ.

Επίσης ταξινομούνται ανάλογα με το έτος της συγκομιδής σταφυλιών (τρύγος).

Επιπλέον υπάρχουν κάποιες ειδικές κατηγορίες κρασιών όπως είναι ο αφρώδης οίνος, ο οποίος περιέχει και το διοξείδιο του άνθρακα (ανθρακικό) που παράγεται κατά τη διάρκεια της ζύμωσης.

Τα κρασιά μπορούν να ταξινομηθούν επίσης ως ξηρά, γλυκά ή ημίγλυκα. Η γλυκύτητα των κρασιών στην πράξη καθορίζεται από το ποσό της ζάχαρης που παραμένει στο κρασί μετά από τη ζύμωση. Έτσι, το ξηρό κρασί δεν περιέχει υπόλοιπο ζάχαρης.

Το Επιμύθιο

Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι οποιαδήποτε ουσία άλλαζε την διάθεση των ανθρώπων, ενσωματωνότανε αυτόματα στην κουλτούρα της εποχής και πολύ συχνά τους ωθούσε σε υπερκατανάλωση, με τις γνωστές συνέπειες ...

Η αρχαιοελληνική έννοια του μέτρου είναι κεφαλαιώδους σημασίας για την διατήρηση των ισορροπιών στον σύγχρονο άνθρωπο.

Μια παλιά Ρουμανική παροιμία λέει: «Τα παιδιά και το κρασί λένε την αλήθεια».

Αλλά για να μην ξεθαρρεύετε και πολύ πολύ… μια άλλη δικιά μας ισορροπεί τα πράγματα λέγοντας: «Το κρασί έχει πνίξει πιο πολλούς από ό,τι η θάλασσα»

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΟΙΝΟΣ & ΠΟΤΟ 11/2010 

Πηγές

Νατσιούλης Δ. Αθανάσιος. «Οίνος» άρθρο στην εφημερίδα Οίνος και

Ποτό - Μάιος 2001. 

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%81%CE%B1%CF%83%CE%AF

Νατσιούλης Δ. Αθανάσιος. Αλκοόλ – Εργασία από σεμινάριο τελειοφοίτων.

Α. Μαράς . Μπαρ ποτά οινολογία. 

Α. Γαλδαλά. Διονυσιακή Χημεία, ΒΗΜΑ

http://www.hungry.gr/thirsty/wine/

http://www.gotquestions.org/

http://www.tovima.gr/ Κρίνεται η μάχη του κρασιού , Γ. Κολλάτος

http://www.tanea.gr/

http://www.restaurant.com.gr/WineForum/

http://www.nline.gr/: Β. Κουζιώρτη

http://www.haravgi.com.

Πηγές φωτογραφιών

http://www.leonidion.gr/2012/09/blog-post_27.html#.UhjWLRuzKuI
http://www.arcadiaportal.gr/news/oinos-eufrainei-kardian
http://paradosiako.blogspot.gr/2009/11/blog-post.html
http://tothermometro.blogspot.gr/2013/02/blog-post_4392.html
http://krasodad.blogspot.gr/2013/05/blog-post_9157.html
http://anavaseis.blogspot.gr/2010/11/blog-post_2526.html
http://lefobserver.blogspot.gr/2009/06/hammurabi.html
http://www.onassis.gr/enim_deltio/43_09/event_1.php
http://paterikakeimena.blogspot.gr/2012/10/blog-post_22.html
http://www.freegreatpicture.com/fruits-and-vegetables/high-resolution-photo-grape-8606
http://www.anekdotakias.gr/opios-den-pini-to-krasi/
http://antikleidi.com/2011/09/06/wine2/
http://piperorizapatra.gr/pota/krasi/